Zagadki Planetarne są narzędziem kreatywnym w formie zina, który wyewoluował w wystawę o bardziej skomplikowanej strukturze niż pierwowzór. Minimalistyczny charakter projektu pozornie przybliża nas do zrozumienia jego sensu. Tymczasem głębsza eksploracja Zagadek raczej pozostawia nas z poczuciem bezradności i niezrozumienia.

Głównym elementem wystawy jest zin składający się z blisko stu zagadek wizualnych, których rozwiązanie uzależnione jest od kreatywności rozwiązującego. Każde z wyzwań mniej lub bardziej opiera się na kształcie okręgu (geometria opiera się na okręgu, ale w tym przypadku okrąg ma dokładnie wielkość zagadki). Jednak problem odpowiedzi na pytania zadane przez artystkę nie polega na ich odnalezieniu. Celem jest ogólne eksplorowanie zaproponowanych bodźców wizualnych. W ten sposób autorka daje platformę do eksperymentowania i wyrażania siebie. Kurator wyjaśnił mi, czym jest okrąg: „to zbiór wszystkich punktów płaszczyzny euklidesowej odległych od danego, ustalonego punktu (środek) o daną odległość”, ale dlaczego użył tego terminu zamiast „koła” i jak w tym kontekście działa metodologia diagramów? Odpowiedź, której udzielił była oczywista: chciał móc stworzyć artystkę z koncepcją okręgu, a nie tylko koła.

Pojęcie okręgu i pojęcie planety mają wiele wspólnego i mogą być rozumiane w kategoriach geometrycznych granic, które obejmują. Z filozoficznego punktu widzenia samo pojęcie geometrii jest związane z intuicją (i/lub ontologią) dotyczącą przestrzeni i czasu oraz tego jak można je odwzorować, a co za tym idzie może być również interpretowane jako koncepcja obiektywności.

Zagadki Planetarne to wystawa o tworzeniu nowych światów i eksploracji przez człowieka świata, w którym się ukrywamy. To przestroga aby Ziemia nie stała się zimnym zapomnieniem, które nigdy nie powinno było istnieć, a nasza ludzka egzystencja totalitarnym snem kosmosu.

GPT-2/Szymon Kobylarz