Prace Marty Antoniak i Susann Marii Hempel absorbują rzeczywistość. Są produktami przemiany nieżywionej materii. Artystki łączy zakwestionowanie logiki przypisywania wartości temu, co nietknięte, niezniszczone i uchronione przed śladami zużycia. Obie asymilują i przetwarzają pozostałości systemu obrotu dobrami, produkcji i konsumpcji, zbierają to, co „chore”, niesprawne bądź jako niepotrzebne odtrącone. Wykorzystywane przez nie obiekty są znajome, już kiedyś spotkane, może nawet zaskakująco bliskie, ale mimo tego natłoku realnego w swoich pracach Marcie Antoniak i Susann Marii Hempel udaje się uniknąć autobiograficznej dosłowności. Wiele z użytych przedmiotów zdaje się wprowadzać wątki z życia artystek, nie jest jednak oczywiste, do kogo należą wspomnienia ewokowane przez te nie-swoje i nie-czyjeś obiekty.