Terminem Glass Cannon określa się w slangu gamerskim specyficzną konstrukcję postaci (tzw. build), który charakteryzuje tendencją do maksymalizacji obrażeń zadawanych przez gracza antagonistom przy jednoczesnym zminimalizowaniu jego zdolności do obrony. Taka konstrukcja wymusza agresywny styl gry i wiąże się poczuciem trwania w permanentnym zagrożeniu, bo każde – nawet najmniejsze zagrożenie – może okazać się śmiertelne. W ramach wystawy w Widnej tytułowy termin stanowić miał metaforę doświadczeń tzw. nastoletniego okresu buntu. Kluczowym zagadnieniem tego projektu był m.in. sposób, w jaki muzyka gotycka/metalowa stanowić mogła przestrzeń wolności dla osób doświadczających przemocy ze strony środowisk religii zinstytucjonalizowanych.

W instalacji łączącej mapping z malarstwem, wykonanej przy współpracy z Martą Polończyk, wykorzystane zostały m.in. fragmenty teledysków Marilyn Manson – zespołu, który w swoim czasie kanalizował gniew kilku pokoleń młodych osób, rozczarowanych polityką Kościołów chrześcijańskich. W tej samej instalacji pojawiły się także fragmenty filmu Der Rosenkönig (1986, reż. Werner Schroeter), obrazującego konflikt wewnętrzny dojrzewającej seksualnie osoby nieheteronormatywnej. Jej wyobraźnia pozostaje zakorzeniona w specyficznym religijnym światoobrazie, zdominowanym przez figurę Boga-obserwatora, logikę grzechu-odkupienia, fetyszyzację cierpienia, wątki mesjanistyczne itd. Kultura gotyckiego rocka, pomimo usytuowania w opozycji do dyskursu chrześcijańskiego, w wielu przypadkach zachowuje jego elementy jako istotne komponenty języka i ekspresji artystycznej

(patrz: teledyski Nightwish, Cradle of Filth, Evanescence itp.).