Gdy jeszcze nie tak dawno temu, jako dziecko, myślałem o przyszłości, przed moimi oczami pojawiały się szklane, sięgające chmur miasta, latające samochody, kolonizacja księżyca, powszechny dobrobyt i pokój na świecie. Wyobrażając sobie przyszłość dzisiaj, widzę biedę, nieunikniony globalny konflikt i zgliszcza. Podobna perspektywa – choć apokaliptyczna, to uzasadniona wieloma obserwacjami – zdaje się na dobre wpisana w świadomość przynajmniej części społeczeństwa. Prace, które pokazuję na wystawie, demonstrują nie tyle strach, co raczej pogodzenie się z tą ponurą perspektywą. Mówią o obsesyjnym wyobrażąniu sobie przyszłości, o kompulsywnym odnajdywaniu symboliki upadku i końca w prozaicznych sytuacjach. Moim celem jest zmieszanie lekkiego formalnie czarnowidztwa z gorzkim posmakiem współczesności.
(Tymon Nogalski)